Müziğin tarihte ilk nasıl ve nerede ortaya çıktığı ve ne amaçla kullanıldı?” sorusu uzun yıllar boyunca müzik araştırmacı ve kuramcılarının üzerinde düşündükleri bir sorudur. Gözümüzün önünde dünyanın ilk zamanlarına ait bir imaj canlandırmaya çalışalım. Kendimizi o vahşi, uçsuz bucaksız, her şeyin dev boyutlarda olduğu bir ortamda acınacak kadar küçük ve korunaksız “sözel bilinç ve dilin oluşmadığı” sözcükler yerine kaba sesler ve çığlıklarla en basit iletişim içinde olan ‘‘anlayamadığı her doğa olayı karsısında korkudan donup kalan ve vaktinin çoğunu kendinden büyük düşmanlarından saklanarak geçiren küçük klanlar halinde yasayan ilk insanlardan biri ”olarak hayal edelim.
Bu durumda bize göre; birçok müzik araştırmacısına katılmak ve insanların ilk müzik aleti olarak taşları, kemik parçalarını v.b. kullandıklarını, bunları birbirine vurarak değişik ritimlerle ses çıkarttıklarını söylemek en doğru yaklaşım olacaktır. Dil yeteneğinin henüz gelişmediği küçük çocukları incelediğimizde onlarında belli ritimsel kalıplar ve hecelerle sesler çıkarttıklarını görebiliriz. Ve bu iki maddenin ışığında ilk çağda yaşayan ilk insanın müziği hakkında bir fikir sahibi olabiliriz.
Zamanla dil yeteneği yavaş yavaş gelişmeye başladıkça henüz din fikrinin oluşmadığı bu ilkel topluluklarda insanlar doğadaki sesleri ellerindeki basit araç gereçlerle taklit ederek müziği doğa olaylarına hakim olmak ve kendilerini korumak için büyü -tapınma amaçlı kullanmaya başlamışlardır. İlkçağdan günümüze kalan çalgı örneği pek olmamıştır ama yine de o müziğin neye benzediğini anlayabilmek için belgesellerde gördüğümüz, balta girmemiş ormanlarda, keşfedilmemiş bölgelerde yasayan küçük kabilelerin müziklerini incelemek yeterli olacaktır. Başlarında kabilenin büyücüsü ya da şefi olmak üzere yaptıkları danslar, söyledikleri şarkılar, kullandıkları çalgılar, bu çalgıların şekilleri-renkleri ve sesleri bu kabilelerin müziği bizim gibi eğlence amaçlı değil büyü ve ayinsel törenler için kullanıldıklarını bize kanıtlamaktadır. YANİ MÜZİĞİN İLK GELİŞMESİNDE AMAÇ EĞLENCE DEĞİL, DOĞAYA HAKİM OLABİLMEK İÇİN MÜZİĞİ BÜYÜ AMAÇLI KULLANMAKTIR.
ANTİK YUNAN Mitolojisine göre baş tanrı ZEUS; MNEMOSYNE ile 9 günlük bir kaçamak yaşamış ve bu gecelerin her biri için MNEMOSYNE’ den bir kızı olmuştur. ZEUS’ tan olma bu peri kızlarının her birine MUSE adı verilmiştir. Bu kızların her biri bir bilgi veya sanatın koruyucusu olarak anılırlar. Bu bilgi ve sanatlara MUSE’LERİN BECERİLERİ denilir. MÜZİK adı buradan gelmektedir.(MUSEİKE). ANTİK YUNAN’dan kalma resim-heykel ve o devirle ilgili kaynaklar incelendiğinde müziğin tanrısı APOLLON tanrılar meclisinde lir çalıp diğer tanrıları eğlendirirken ve MUSE’larda ona yardım ederken gösterilirler. Bu kızların adları ve görevleri şöyledir:
EUTERPE, FLÜT-MÜZİK
ERATO, AŞK ŞİİRLERİ
KALLİOPE, DESTAN-EPİK ŞİİR
KLEİO, TARİH
MELPEMONE, TRAGEDYA
mPOLYMNİA, KUTSAL ŞİİRLER
TERPSİKHORE, DANS
THALİA, KOMEDYA
URANİA, GÖK BİLİMİ
ANTİK YUNAN’DA müzik çok ciddi bir işti ve bütün iyiliklerin kaynağı olarak görülüyordu. Her toplumsal olayın kendine ait bir müziği ve kendi arasında belirlenmiş sıkı kuralları vardı. Müzikteki her bir mod’un (makamın) farklı etki bıraktığının farkındalardı. Bu etkiye ETHOS (karakter) deniyordu. Ve bu makamlardan tedavi ve tıp amaçlı da yararlanıyorlardı. ⇔YARDIM EDEBİLDİYSEN NE MUTLU⇔
