Yıllarca önce senin de yazları severek gittiğin kasabada yaşıyorduk.
Babamın küçük bir tatlıcı dükkânı vardı. Annem, evde bütün gün temizlik
yapardı. Her ay başı babam, elinde bazen iki bazen tek bilezikle gelir; annemin bileğine takardı. Annemin içten
içe gönendiğini, sevindiğini görürdüm.
O akşamlar her akşamdan daha güzel
geçerdi bana göre. Babam da,1
annem
de neşeli olurlardı.
Babam eğlenceli bir adamdı. Her
durumun gülünç bir yanını bulur çıkarır, bizi kahkahalara boğardı.
Arada bir babamın dükkânına uğrayıp taze ekmekle tahin yemeyi çok
severdim. Hele okul çıkışlarında karnım
zil çaldığında şeker şerbetiyle karılmış
tahinin tadına doyamazdım.
Babam bir akşam asık yüzle geldi.
Annem merakla yüzüne baktı. Bir şey
demedi. Zaten babam söylemezse o,
bir şey sormazdı. Babam, uzun süre
suskun kaldı. Pencereden, akşamın sokakları kaplayan karanlığına daldı gitti.
k. Ertesi sabah başucumda beni bekleyen tahta bisikleti kucaklayıp hanaya çıktığımda annemle babamı konuşurken
gördüm. Düş mü görüyorum diye etimi çimdikledim. Bisikleti bir yana fırlatıp anneme sarıldığımda babam pedalı kırılan bisikleti onarmaya başlamıştı.
Tahta bisiklete hiç binemedim. Çünkü her binişimde pedalı kopuyordu. Ama olsun. O, babamın benim için sevgiyle yaptığı bisikletti. Çarşılarda satılan pırıl pırıl bisikletlerde sevgi var
mıydı?
“Tahta bisikletin canı var mıydı?”
“Kayısı ağacı şeftaliye ne demiş?”
Bu soruların yanıtını babam da bilmiyordu ama beni düşündürüyordu. Ben de bol bol yanıt buluyordum.
Bakalım sen de bu sorulara kendine göre yanıtlar bulacak mısın?
İşte böyle İlker’im. Benim tahta
bisikletim öyle sanırım o köylerde hiç
yapılmamış bir bisikletti. O, bana babamın sessiz ama derin sevgisini söyledi
